We zijn vandaag terug gekomen van 2 nachtjes San Diego. Of eigenlijk 1 San Diego, 1 Escondido. Zaterdag hebben we de dag en avond doorgebracht met Shawn en Rebecca. Shawn is een vriend van Andrew en hij is een paar maanden geleden getrouwd met Rebecca. Het was een gezellige dag maar voor het eerst had ik het echt even moeilijk met het 'ver weg zijn'. Ik mis iedereen natuurlijk wel veel maar dit keer had ik het even gehad met 'Amerika en de Amerikanen' (om alles maar even over 1 kam te scheren). Het kost best veel energie om continu aan nieuwe vriendschappen te werken en als het dan niet zo klikt als je hoopt is het snel teleurstellend. Ik mis het omgaan met vrienden of familie die ik echt goed ken, dat is vertrouwd en relaxt tegelijkertijd. Nieuwe vriendschappen kosten veel energie. Ik werd toen we daar logeerden midden in de nacht wakker om naar toilet te gaan, toen ik terug liep kwam ik onderweg hun kat tegen. Ik wou ervoor zorgen dat hij niet onze kamer in ging maar lette niet op en ik liep met vol geweld tegen de deur op. Andrew hoorde een harde knal en ik kwam de kamer in strompelen en kreeg een mega huilbui. Het was de druppel die de emmer liet overlopen en voelde me shit over alles. Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik me depressief en vond Amerika maar een stom land en amerikanen nog stommer!
We hadden afgesproken om naar Escondido te gaan (andrews thuis dorp) om met andrews Oma, oom en tante en neefje en nichtje te gaan lunchen. Ik had er helemaal geen zin in maar vond ook niet dat we zijn oma konden afbellen. Ik ben heel blij dat we zijn gegaan omdat het eigenlijk heel fijn was om bij zijn familie te zijn. Andrews oma is echt een schat en zij is 7 maanden geleden naar California verhuist en heeft al haar vrienden in Colorado moeten achterlaten. We konden er dus goed over praten en ook andrews andere familie leden hadden recent een verhuizing van midden naar west Amerika gedaan en ook daar een leven achtergelaten. Ik voelde me daarna al een stuk beter en over de 'tegen de deur loop actie' hebben we daarna hard gelachen!
Aan het einde van de middag zijn we naar Sam en Anjuli gegaan, goede vrienden van Andrew. Ik kan echt heel goed met hen opschieten en bij hen voel ik me het meest thuis. We deden mee aan een tennis toernooi met 9 teams. Andrew en ik hadden na zeker een jaar niet te hebben gespeeld vorig week geoefend in Pasadena en we hebben de finale behaald. Helaas zijn we daar vet ingemaakt door twee mannen...maar toch! De zilveren medaille!
Ik heb inmiddels twee sollicitatiegesprekken gehad bij Fuller Universiteit, beide voor 20 uur per week en hoop in het allergunstigste geval dat ik voor beide word aangenomen. Ik hoor het waarschijnlijk deze week. Verder heb ik woensdag weer een gesprek voor een fulltime functie. Er moet binnenkort dus wat uit gaan komen lijkt mij!
Ik heb nog een foto bijgevoegd van een antiek raam dat we op de kop hebben weten te tikken en boven onze eettafel hebben gehangen.
Verder wil ik Andrew bedanken voor de heerlijke broodjes die hij tussen de middag voor me maakt! Thanks babe!
xxx
2 opmerkingen:
Hang in there babe!!!!!! ik ben al op de helft van het boek...
Ik vind het leuk om jullie verhalen te lezen, balen dat er nu ff een dip inzit. Maar better times will come for sure...binnenkort ff skypie skypie? liefs, Brie
O ja... als je ergens knalroze hoge allstars ziet, wil je die dan kopen en aan Marjan of Ruth meegeven in maat 39.... ;-)
Lieve Jansie, ik moet heel hard lachen om je bots-tegen-de-deur-midden-in-de-nacht-verhaal..maar vind het ook erg rot dat je je rot voelt. Ik weet zeker lief dat het snel allemaal beter zal gaan en natuurlijk zal zijn. Denk aan Italia, daar was het uiteindelijk ook zo super! En ik weet wel dat je nu langer daar bent, en verderweg en zonder je familie,maar je bent lekker met Andre en dat is alles wat nodig hebt, daar ben ik van overtuigd! Heel veel liefs en kusjes en een grote knuffel met twee armen om je heen!
Een reactie posten